Já, það er ekki svo að maður upplifi ekki eitthvað nýtt, þó að upplifanirnar séu ekki alltaf jafn jákvæðar.  Eftir heimsókn systur minnar, sem býr í Hollandi, þá komumst við að því að í fyrsta skipti eftir að við fluttumst báðar erlendis fyrir þó nokkrum árum síðan, erum við ekki að auglýsa það að við séum frá Íslandi.  Við erum hreinlega ekki stoltaf af því lengur og það er eitthvað sem brestur innra með manni þegar maður segir skilið við föðurlandið og lítur ekki lengur á það sem sitt.  Ég hef alltaf haft það þannig, að þegar ég hef farið til Íslands, þá fellur lítið tár við lendingu flugvélarinnar á Keflavíkurflugvelli og það ólgar ákveðin tilfinning í brjóstinu á manni.  Nú er ég leið til klakans yfir jólin og ég veit ekki við hverju ég á að búast, hvort ég felli tár yfir því að finna fyrir rótum mínum eða hvort það verður vegna þess hvernig komið er fyrir þjóðinni.

Ég velti því fyrir mér hvernig staði geti á því að enginn geti hreyft við þeim mönnum sem komið hafa þjóðinni og almenningi í þetta ástand.  Davíð situr sem fastast, stjórnin situr sem fastast og allir benda á aðra en sjálfa sig og enginn virðist ábyrgur fyrir einu né neinu.  Hvað er hægt að gera til að fá þessa einstaklinga til að axla þá ábyrgð sem fylgir stöðuheitum þeirra og fá þá til að skilja að þessi stöðuheiti eru ekki eitthvað punt, heldur ábyrgðarstöður þar sem hæfir einstaklingar eiga að sitja, ekki bara einhverjir Geirar og Davíðar sem halda að þeir eigi landið.  Það væri svo sem kannski auðveldara, því þá væru þeir orðnir gjaldþrota með eigið fé, en ekki landans.

Það er kannski huggun harmi gegn að það kemur vonandi að þeim degi að þeir og fleiri endi á hjúkrunarheimilum eða dvalarheimilum eða þjónustuíbúðum og geti fengið að bragða á eigin sulli.  Nei Davíð minn, þú ert búinn að nota 3 bleyjur í dag og það er niðurskurður, svo það verður ekki hægt að skipta á þér aftur fyrr en í fyrramálið, en það eru bara 11 tímar þangað til.  Hugsaðu bara um eitthvað gott eins og góðærið 2007, þá líður tíminn aðeins hraðar.  Geir minn, þú ert búinn að fá 1 banana í dag.  Þú mátt fá annan eftir 14 daga.  Það er matarskömmtun vegna niðurskurðar, svo þú verður bara að láta þér nægja naglasúpuna í 20. skipti.  Það er búið að bæta dálitlu kryddi í hana í dag.

Mér finnst hræðilegt að hugsa til þess að vinir og vandamenn séu að berjast við að halda hausnum upp úr skuldaflóðinu og að fleiri og fleiri séu að hugsa um að flytja til útlanda.  Það eru nefnilega þeir sem eiga að bjarga þjóðfélaginu, sem flytja.  Það er fólkið sem getur aflað tekna og á börnin sem eiga eftir að taka við nær sokkinni þjóðarskútu.  

Það verðu því með trega sem ég kem til landsins til að halda gleðileg jól með fjölskyldu, börnum og vinum og ég veit að ég verð glöð þegar ég kem HEIM aftur til Danmerkur.

Ég er ekki farin að skreyta fyrir jólin.  Ég er í verkfalli.  Það eyðileggur fyrir mér jólastemninguna að sjá allar þessar jólaskreytingar allt að 2 mánuðum fyrir jól .  Fyrir mig hefst undirbúningur jólanna rétt fyrir 1. sunnudag í aðventu. 

Aðventan á að vera tilhlökkunarefni, ekki streituvaldur, en það er erfitt fyrir marga að slaka á fyrir jólin.  Lífsgæðakapphlaupið í hámarki, auglýsingarnar velta yfir fólk: "Þig vantar......", "....enginn getur verið án....." o.s.frv.  Það er búinn til einhver skortur og tómarúm sem mörgum finnst þeir þurfa að fylla upp í með gífurlegu magni af gjöfum til fjölskyldu, vina og vandamanna.

Mín uppskrift að stresslausri aðventu og jólum er þessi:

Jólagjafir eru keyptar á tilboðum og útsölu allt árið um kring og lagt til hliðar þar til kemur að því að þurfi að fara að pakka inn.  Þar með sparar maður bæði peninga og tíma rétt fyrir jólin. 

Maður getur líka útbúið, föndrað, sín eigin jólakort allt árið um kring, 5 stk. í einu, og svo í lok nóvember byrjað að skrifa á þau persónulegar kveðjur, eða senda lítið bréf sem segir frá því helsta sem á dag fjölskyldunnar hefur drifið þetta árið, ein mynd eða tvær (allt eftir óskum) segir líka margt.  Þetta á kannski meira við þá sem ekki hafa hist lengi, eða búa í útlöndum, eins og ég, en það finnst öllum gaman að fá persónulegar kveðjur um jólin.

Smákökubakstur er ekki alvarlegt mál á mínu heimili, við erum ekkert mikið smákökufólk og ef mann langar allt í einu í smákökur, má alveg kaupa 1-2 góða pakka á þokkalegu verði til að eiga.  Ef maður hefur orku og tíma eru piparkökur alltaf jólalegar og ég hef tekið upp á þeim sið að baka Sörur, sem við njótum svo á aðventunni, ekki á sjálfum jólunum því þá hefur maður hreinlega ekki pláss fyrir þær.

Í vikunni fyrir 1. sunnudag í aðventu kaupi ég inn fyrir föndrið fyrir aðventukrans og/eða dagatalakerti.  Útbý þetta svo í sömu viku, svo að það sé tilbúið þegar sunnudagurinn skellur á.  Á laugardeginum er svo skreytt úti við og á sjálfan sunnudaginn er svo eitthvað athafst með börnunum, spilað á spil, farið í göngutúr/bíltúr og svo er eitthvað gott með kaffinu s.s. vöfflur, pönnukökur, eða eitthvað álíka.

Í vikunni fyrir 2. sunnudag í aðventu föndra ég eitthvað smálegt, geng frá jólakortunum og sendi. 

Reyni, ef ég er ekki að vinna (vaktavinna) að gera eitthvað með börnunum hvern sunnudag í aðventu.  Hvað gert er er þeirra val.

Allsherjarhreingerning er útilokuð.   Jólahreingerningin er eins og öll önnur hreingerning.  Ef gluggarnir eru mjög skítugir þvæ ég þá að utan og innan til að geta betur notið jólaskreytinganna úti fyrir. 

Vikunni fyrir jól förum við svo og veljum jólatré (sögum niður okkar hjá jólatrjáabónda). 

Þann 22. desember er jólatréð tekið inn og það látið standa og opna sig, klárað að skreyta húsið að innan hátt og lágt.  Þann 23. desember skreytum við jólatréð og sjóðum hangikjötið (sem borða á á jóladag).  Þann 24. desember er svo hægt að sofa aðeins fram á morgun eða þar til þarf að setja kalkúninn í ofninn. 

Við þurfum bara að hafa það í huga að jólin koma, hvort sem það er allt í óreiðu eða allt pússað og pent.  Það sem við þurfum að muna eftir er hvort annað og gleðin við það að vera saman og eiga þá að sem við gerum.  Það er kannski væmið og "klént" að segja að kærleikurinn er það sem jólin ganga út á, en þannig er það fyrir mig og þá vil ég bara vera væmin og "klén".

En það er ansi erfitt að eiga hin fullkomnu jól og að stressa sig ekki og oftar en ekki rennur skipulagið út í sandinn, en þá hefur maður að minnsta kosti gert tilraun til að eiga afslöppuð jól, maður getur jú bara gert sitt besta, ekki satt?

 KNÚZ fram að næstu færslu.

Jæja, þá er ég dottin í bloggið eins og svo margir.  Ætli þetta sé ekki vanabindandi ?  Eftir 4 ára dvöl i dejlige Danmark, er ég loksins fær um að geta metið kosti og galla þess að búa hérna.  Það tekur dálítinn tíma að setja sig inn í allar reglur og læra af mistökum sínum.  Í gær var mér til dæmis mikið hugsað til Íslands og hvað það væri aftarlega á merinni með aðstöðu og aðstoð til unglinga með geðræn vandamál. 

Ástæðan fyrir þessari hugsun var sú að ég tók vakt á ungligageðdeildinni í Esbjerg.  Það er tiltölulega ný deild, 5 ára gömul, og útbúnaðurinn þar er til fyrirmyndar.  Hver hefur sitt herbergi með baðherbergi, þarna eru bæði sjúkraþjálfi og iðjuþjálfi með aðstöðu.  Á göngunum er meðal annars æfingahjól, borðtennisborð, rafmagnspíanó, og fótboltaspil og bækur.  Þess utan eru 2 minni setustofur með sjónvarpi, ef unglingurinn vill vera út af fyrir sig og ekki sitja á "torginu" (almenningurinn)  með hinum.  Ef svo illa vill til að það kemur inn unglingur sem þarf á einangrun að halda, vegna sinna veikinda, er lokað svæði til þess með herbergi með baði og lítilli setustofu fyrir framan.  Litirnir eru ekki þessi dæmigerðu sjúkrahússlitir og öll deildin er mjög heimilisleg.  Það er kokkur sem eldar fyrir þau alla daga vikunnar og á matseðlinum í gær voru nautalundir með öllu tilheyrandi í hádeginu og lasagna um kvöldið og kvöldkaffið voru pönnukökur með ís. 

Allir hafa fast vikuplan sem unnið er í sameiningu af unglingnum, lækni hans, hjúkrunarfræðingi, þroskaþjálfa, iðjuþjálfa og sjúkraþjálfa.  Þeir ganga í skóla að degi til 5 daga vikunnar frá kl. 10 til 14, en þá tekur við deildarprógram eins og gönguferðir, iðjuþjálfun, sjúkraþjálfun og svo föst verk sem skift er á milli unglinganna, t.d. vökva blómin á deildinni, þurrka af borðum, leggja á borð og aðstoða við framreiðslu matarins.  Þau mega þó ekki standa ein í eldhúsinu vegna heilbrigðisreglugerða.  Þó er eldhúshópur sem bakar og eldar stöku sinnum.

Hver unglingur hefur sinn tengil á vakt sem sér um að hafa ofan af fyrir honum eða sinna honum, allt eftir hans þörfum.  Hér er unnið eftir því sem Danir kalla "Miljöterapi" sem byggist upp á því að styðja og styrkja færni unglingsins og það svínvirkar, ásamt því að þau fá lyf sem þau þurfa á að halda.

Ég var mjög ánægð með upplifunina þarna og hversu allt var skipulagt og hvað unglingunum leið vel á deildinni. 

Þess vegna var mér hugsað til Íslands og þeirra aðstæðna sem BUGLIÐ býr við, eilífan sparnað og niðurskurð og maður þarf nánast að vera töframaður til að geta galdrað fram viðunandi aðbúnað.  Ég dáist að þessum þrautseigu einstaklingum og fagfólki sem leggur metnað sinn í það að hugsa um þá sem minna mega sín í samfélaginu og gera það þrátt fyrir þessar aðstæður.

Það er nú líka þessi pólitíska stærðfræði sem ég hef aldrei skilið, held að það hljóti að vera einhver önnur stærðfræði en ég hef lært í mínu námi.  Að það að loka deildum og fækka rúmum á sjúkrahúsum spari?  Fólk hættir ekki að veikjast af því deildir á sjúkrahúsum eru lokaðar eða færri rúm.  Það leggst inn á aðrar deildir, orsaka álag og yfirvinnu á þeirri deild, eykur sjúkradaga starfsfólks (vegna álags) og hvar er sparnaðurinn í því.  Þetta er svona bókhalds-trikk, að það er sparað í einum dálki og ofeytt i öðrum og þá jafnast það út, eða hvað (hef aldrei verið sleip í bókhaldi)?

En þessi sparnaðarvitleysa er bæði til hér í Danmörku og á Íslandi og á hvorugum staðnum skil ég rökfærslurnar fyrir þessum sparnaði.  Sérstaklega ekki í heilbrigðisgeiranum þar sem þar vinnur fólk sem sér um annað fólk og meiri ábyrgð er varla hægt að hugsa sér.  Umönnun er ekki einhver hugsjón sem gerir það að verkum að fólk þarf ekki að þiggja laun fyrir hana.  Það ætti einmitt að hækka launin í umönnunarstéttum til að launþegar lognist ekki út af fyrir aldur fram, útbrenndir með alvarleg streitueinkenni.  Ég get orðið svo reið þegar ég sé hversu lítið metið starf með einstaklinga er.  Hversu mikils virði er manneskjan, ríkisborgarinn, fyrir ríkið?  Það hafa verið hugmyndir hér um að bjóða heilbrigðisráðherranum að vinna í viku og þiggja laun eftir því á elliheimili (umönnun án fagmenntunar).  Verður gaman að sjá hvort nokkuð verði af því.  Oftast er fullt af hugmyndum og ekkert úr athöfnum.

Jæja, þá er ég búin að blása aðeins og farin að róast.  Ætla að upplifa danskt jólahlaðborð með tilheyrandi í kvöld, í fyrsta skipti í þessi ár sem ég hef búið hérna, hlakka mikið til.

KNÚZ þar til næsta færsla kemur.